ساختن شبکه های اجتماعی در دنیای واقعی، رمز موفقیت ماست

دیروز،عاشورا،برنده ی واقعی میرحسین بود! نه ترسی در کار است،نه بی تفاوتی، خود دلیل از دست رفتن فرصت ها هستیم+راهکار

                                           (برای دیدن عکس در اندازه ی بزرگتر بر روی آن کلیک کنید)

برنده واقعی او بود که می دانست شبکه های اجتماعی چه قدرتی دارند!/ این فیلم و عکس ها را ببینید! صفحه ی فیسبوکِ 70 هزار نفری فراخوانی می دهد، فراخوانی که از هیچ سمت و اپوزوسیون و فردی مورد حمایت قرار نمی گیرد و تقریباً در بایکوت خبری فرو می رود، چه در رسانه های خارجی و چه در رسانه های جنبش (!) اما همین فراخوان این توانایی را داشت که 2 روز نیرو های مسلح تهران را به حالت آماده باش در بیاورد و چهره ی شهر را امنیتی کند! به قول میرحسین، خود دست اندكاران و سياستگذاران بيش از هر كس به اين نكته واقفند كه جنبش زنده است و افتخار واقعي از آن كساني ست كه عليرغم همه تهديدها و مخاطرات، نا امني ها، علم به عواقب احتمالي مالي و جاني هنوز از اعتراض بحقشان دست نكشيده اند و حتّي يك اعلام حضور كوچكشان، وحشت بر سرتاپاي سركوبگران مي اندازد و لشگركشي همه جانبه انتظامي و امنيتي را به دنبال مي آورد. عزیزان، مردم نترسیده اند که اگر این گونه بود بعد از عاشورا 88 دیگر 25 بهمن را نمی ساختند، بلکه تنها مردم بی خبرند. میر حسین بار ها بر روی تشکیل شبکه های اجتماعی تأکید کرده بود، اما متأسفانه ما تنها شبکه های اجتماعی را در محیط مجازی به راه انداخته ایم و از بدنه ی جامعه غافل مانده ایم، ما شبکه هایی ساخته ایم که حکومت می تواند با قطع یک کابل آن را از بین ببرد! این نقطه ی ضعف ماست دوستان، نه ترسی در کار است، نه بی غیرتی ، تنها بی خبری دلیل این بی عملیست. بسیاری از ما که خود را مبارز می دانیم، حتی یک نفر را در محیط واقعی نداریم که درباره فعالیت هایمان با او صحبت کنیم! شاید توهمی به نام وزارت اطلاعات باشد که ما را دچار این بیماری کرده است و شاید هم کمی جان دوستی! زمانی که تبلیغاتی اندک می تواند چنین واکنشی را رقم زند، حال تصور کنید زمانی که تمام دیوار های شهر سبز هستند چه اتفاقی خواهد افتاد! در این شرایط که سیاسیون به هر دلیلی سکوت کرده اند ، نیاز به تشکیل چنین شبکه هایی در محیط های کارمان، دانشگاه هایمان، باشگاه های ورزشی و.. بیش از پیش خود نمایی می کند./ میرحسین با اشاره به این پرسش مهم بسیاری از همراهان جنبش سبز که در این روزها که امکان بیان اعتراض ها به سبب سرکوب های شدید و برخوردهای امنیتی وجود ندارد، چه باید کرد؟ گفته است که پاسخ به این پرسش باید محصول عقل جمعی باشد و همه همراهان راه سبز امید باید راهکار ارائه کنند. وی با تاکید بر اینکه «آگاهی چشم اسفندیار خودکامگان است»، گسترش آگاهی در میان مردم را یکی از مهمترین راهکارها در شرایط موجود دانسته است.

عزیزان ما اولین معترضان مدنی دنیا نیستیم، بنابراین بار ها و بارها این نقطه ی ضعف کشف شده است و بار ها هم برای آن راه حل هایی در نظر گرفته شده است. بیایید به گذشته نگاه کنیم، گذشته ای که زیاد هم دور نیست، زمان مصدق گروه های کمونیستی در ایران فعالیت های فراوانی داشتند که حتماً شنیده اید که بسیار مخوف بوده اند! آنها از یک اصل ساده استفاده می کردند، اصل چند مسیری! گروه هایی تشکیل می شد، گروه هایی که نهایت به 6-7 نفر می رسید، همین کمی تعداد یک گروه این اجازه را به افراد می داد تا بتوانند معتمدین خود را پیدا کنند و ضریب خطر را پایین بیاورند؛ هر گروه از طریق یک سر گروه هدایت می شد و تمام خط خود را از او می گرفت و با دیگران وافراد غریبه ارتباطی نداشتند، اما این لیدر تیم بود که مسیر ارتباطی گروه به گروهی دیگر بود. حال این مهندسی را در ذهن خود تصور کنید، به مانند یک تار عنکبوت بود که بر روی هر یک از تقاطع تار ها یک گروهی قرار داشت. در این روش ارتباط ها همیشه بر قرار است (چون شما با افراد مورد اعتمادتون در تماسید) و از طرفی اگر گروهی شناسایی شود ، خطری دیگر گروه ها را تهدید نمی کند. حال ما می توانیم این روش را با استفاده از ابزار های امروزیمان خیلی ساده تر پیاده سازی کنیم و ارتباطات را جوری افزایش دهیم که از بین بردن این سازمان غیر ممکن باشد. عزیزان اطلاع رسانی و بر قراری ارتباط با مردم ، مهمترین بخش شبکه های اجتماعیست که در حال حاضر ما آن را کم داریم، کمی همت کنید و کار ها را زیاد سخت تصور نکید که همه ی آن ها شدنیست، مطمعاً باشید که ما می توانیم. 90/09/16 k1

                                                                                                                        «به امید آزادی»