خنجری فرو نشسته
بر قلب یک ملت و حنجره هایی که انتظار فریاد امانشان را بریده! «25 بهمن تا 11
اسفند» اسم رمزیست برای آغاز دوباره..
باید سر از
گریبان بیرون کشید، تنها جرقه ای کافیست تا انبار غصه های این ملت را به آتش بکشد.
خنجری بر قلب این ملت فرو نشسته، خنجری که بزرگی دردش به وسعت چشم های نداست و خون
سرازیر شده اش به مانند دریایی است که محمد و سهراب را در خود جای داده! خاکستر
آرام گاهی شده برای یک ملت، ملتی سیراب شده از بی مهری، ملتی غرق شده در نا مردی،
ملتی که نظاره گر بودن اسارت دو پیر سبز آسایش را از آن ها ربوده، و میهمانِ خلوت
شبانه اش اشک هائیست که از مظلومیت هاله و هدا سخن می گوید. ناملایمتی ها طنابی بر
گرده ی این مردم انداخته، مردمی که به ستوه آمدنش را در حنجره اش محبوس ساخته برای
آن روز نزدیکی که این سکوت پوشالی را با نعره هایش از هم بدرد. همه زخم خورده اند
و باورش برایشان سخت است که جمعیتی به وسعت یک ملت در حال به دوش کشیدن این سختی
هاست، جامعه ای که ساخته شده است از التهاب و اضطراب، آرامش از این دیار رخت بر
بسته و خنده جایش را به چشم های دخترکی داده که دست های پدر را برای عروسکی ملتمسانه
تفتیش می کند!
در زیر این
خاکستر آتشی شعله ور است که می تواند هر قدرتی را از پا بیاندازد ، مشتی به پنجه
افتاده که می تواند دیکتاتور را با آن جان ناقابلش نابود سازد. این جماعت آماده
است تا ندایی آزادی خواه بلند شود آن ها حنجره شان را به او ارزانی بدارند. اما
این بار خبری از فراخوان های بزرگ مردان نیست، فراخوان هایی که بیست و پنج ها را
ساخت ، آن هم از نوع بهمنی و خردادی اش! این بار باید خود آغاز گر باشیم، باید خود
شروع کنیم ، موقعیتی باور نکردنی در حال نزدیک شدن است وآن هم سالگردیست که هم
زمان شده با یک نمایش خنده دارِ حکومتی که نامش را انتخابات گذاشته اند! به راستی
فراموش کرده اند که پرونده آخرین انتخابات هنوز در جریان است و با خون های
عزیزانمان رنگی دیگر به خود گرفته. آن ها باز بر طبل دروغ خواهند کوبید و گوش فلک
را کر خواهند کرد که در این دیار آزادی بر پاست! از حماقتشان استفاده خواهیم کرد و
به خیابان ها باز خواهیم گشت، از این فرصت طلایی بهره خواهیم گرفت و به ملاقات
زندانیان کوچه اختر خواهیم رفت. 39 زندانی از آن ها یاد کرده اند، چرا که می دانند
زندان انفرادی به چه معناست، آن ها دست یاری به سمت و من و تو دراز کرده اند تا
فراموش نکنیم حق طلبی هزینه ای دارد. آن ها در ندامتگاه ها به حبس کشیده شده اند و
اما لحظه ای پشیمانی در صحبت هایشان خود نمایی نمی کند! آن ها مردانگی را نشانمان
داده اند حال از ما خود نمایی می خواهند.
باید 25 بهمن را
مغتنم شمرد، باید برای آن آماده شد، باید اسلحه های سبزمان را از غلاف خارج کنیم و
دوباره دیوار های شهر را آذین بندی کنیم. تنها ما هستیم که می توانیم دوباره نور
امید را به دل مردمان این سرزمین باز گردانیم، آن ها که در بنندند و امید به ما
بسته اند، نمی توان شانه خالی کرد، باید دوباره دست به دست یکدیگر دهیم و کمر به
سقوط استبداد استوار کنیم. در دل ما آزادی خواهان ترس معنا ندارد، دوباره شروع
خواهیم کرد و سبز بودن را باز فریاد خواهیم کرد. همدیگر را به زودی خواهیم دید، در
خیابان ها و بر روی بام ها! 25 بهمن تا 12 اسفند، این باشد رمز آزادی من و تو.
همراه شوید یاران.. 90/11/07
k1
«به امید آزادی»
